Océano de las historias

Oración fúnebre por los gitanos cesteros

Eran familia. Antonio Camacho Montoya, de 45 años, casado y con ocho hijos. Su sobrino, Antonio Montoya Camacho tenía 16 años. Y 14 años tenía el tercero, Manuel Jiménez Montoya. Vecinos de A Coruña, fueron asesinados el 30 de septiembre de 1936 por una “brigada de la noche”. El crimen nunca fue investigado. Están enterrados en Santa Eulalia de Liáns, cerca del mar. En el límite del cementerio. En tierra de nadie. Eran gitanos, de oficio canasteros. Y el escritor y poeta gallego Manuel Rivas les ha dedicado este poema, esta oración fúnebre, en su libro «La boca de la tierra» (Visor, 2016).

Y aquí os dejamos la versión original, en gallego, del poema de Manuel Rivas.

Os xitanos cesteiros

Hai un son en Liáns.
E u é?

Son os pés que non queren pisar.
E u é?
Son as follas que caen
no oco da guitarra.
Son os nenos
que piden un biscallo azul de azahar.
E u é?
Son os anxos
que chían polo buraco das balas,
polo envés do matar.
E u é?
Son as follas a pousar nos nomes,
a facer un chamizo para os nomes,
a vendar as mans dos nomes.

E u é?
É a brima da brimba na brimbeira.
E u é?
O xeito de facer un cesto, un paxe, a patela.
E u é?
Os vimbios a cimbrar os rinchos
dos círculos roubados.
E u é?
O son de todo o que os cestos levaron.
E u é?
É o andar das nais das cousas
a apañar
os círculos primeiros.
O sol, a lúa, a boca, o froito,
o pan, a danza.
O almeiro do cesto.
E u é?
E u é a póla do baleiro,
o niño trenzado da ave do soño.
O xeito,
o xeito de facer o cesto.
Antonio Camacho Montoya
Antonio Montoya Camacho
Manuel Jiménez Montoya
o xeito
o xeito de facer un cesto
Jimenez Camacho Manuel Montoya Antonio Camacho Jiménez Camacho Antonio Montoya Montoya Montoya Jiménez Jiménez Camacho Camacho Camacho Antonio Antonio Antonio Manuel Antonio
Camacho
Jiménez
Montoya
E u é?
Non ha ho
E u é?
Non ha ho
E u é?
Non
ha
ho!

De A boca da terra (Xerais, 2015)

Comentarios

One Response to “Oración fúnebre por los gitanos cesteros”

  1. Graciñas, Manolo Rivas.

    Eu que traballei co mundo xitano
    e sei cen palabras de caló,
    agradézoche esa sensibilidade.

    Xitan@s, pero galeg@s.
    E galeg@s pero xitan@s.
    Xitanos universais.

    Hoxe,
    de novo,
    a cotio,
    na cadea de Teixeiro.

    No patio desa prisión
    un jambo.
    no chabolo,
    chora nas noites
    a ausencia dos chaborré.

    Ai!, pena de los gitanos!
    Pena aínda
    máis honda
    as desas nais romanís.

    Graciñas Manolo Rivas.

    Publicado por xaquin Campo Freire | 12 enero, 2017, 4:19 pm

Deja un comentario

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.

Chiribitas. Historias que prenden la vida

Los programas de radio

Bodega

Licencia de Creative Commons
Mar de Fueguitos by Gorka Andraka is licensed under a Creative Commons Reconocimiento-CompartirIgual 4.0 Internacional License.